Επιστολή των "εκπαιδευτικών" του ΠΑΜΕ στους μαθητές για την 25η Μαρτίου

Έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια, να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του χωρίς συνέπειες. Θέλεις γιατί πλέον πάνω από το 90% όσων διαβάζουμε είναι μπούρδες που δεν προφταίνουμε να τις αντιπαλέψουμε; Θέλεις γιατί με το πέρασμα των χρόνων καταλάβαμε ότι είναι άσκοπο να παίζουμε ξύλο μεταξύ μας; Μόνο που, όπως έλεγε ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, πες-πες κάτι θα μείνει. Ότι το κρυφό σχολειό δεν υπήρξε, ότι οι οπλαρχηγοί ήταν αδερφές, ότι ζούσαμε ειρηνικά μαζί με τους Τούρκους και κακώς τους σφάξαμε, ότι την επανάσταση την έκαναν Αλβανοί, ότι οι Κλέφτες ήταν φυγόδικοι και εγκληματίες της εποχής (βοηθάει και το όνομα βλέπετε). Όσο πιο μεγάλη είναι η υπερβολή, τόσο πιο μεγάλη και η αναγνωσιμότητα που πετυχαίνει, σ'αυτή την απίθανη κοινωνία που φτιάξαμε. Σ'αυτό το πολίτευμα που δεν είναι Δημοκρατία αλλά Πελατοκρατία. Όπου η δύναμη του καθενός αποτιμάται από το μέγεθος του "πελατολογίου" του. Πρωταθλητής αυτής της απίθανης κουλτούρας αποδόμησης των πάντων, αναδείχτηκε άνευ αγώνα ο Τατσόπουλος. Ο άνθρωπος δεν παίζεται, οι κουλτουριάρηδες θα έπρεπε στα σοβαρά να του αναθέσουν δια βίου τον ρόλο του Υπουργού Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας. Σήμερα όμως δεν θα ασχοληθώ με τη πάρτη του.

Διάβασα τυχαία μια επιστολή κάποιων "εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ" και ειλικρινά ανατρίχιασα από τη προσπάθεια διαστροφής της πραγματικότητας, που μάλιστα απευθύνεται στα παιδιά μας, προσπαθώντας να βιάσει την ψυχή τους. Είμαι ξεκάθαρος στους χαρακτηρισμούς μου και δεν θα χαριστώ σε κανέναν, γιατί τόλμησαν να απευθυνούν στα παιδιά παρακάμπτοντας τους γονείς, εκμεταλλευόμενοι τον ρόλο του εκπαιδευτικού που εμείς τους αναθέσαμε. Έναν ρόλο που τους δίνει μια κάποια απευθείας πρόσβαση, αλλά για μαθησιακά μόνο θέματα. Έναν ρόλο που τον έχουν ήδη ευτελίσει με την δημοσιοϋπαλληλική τους νοοτροπία και τον κομματικό τους συνδικαλισμό, που προσπαθούν να εμφανίσουν ως αντίρροπη δύναμη, ενώ στην ουσία είναι επίλεκτα μέλη του φαύλου πελατειακού συστήματος.

Η ιστορία είναι ένα πολύ βαρύ φορτίο που οι περισσότεροι δεν μπορούν να σηκώσουν. Για αυτό δεν φροντίζουν να τη γνωρίσουν, γι αυτό είναι καταδικασμένοι να ξαναπεράσουν από τους ίδιους δρόμους, να ξαναζήσουν τις συνέπειες επαναλαμβανόμενων λαθών. Όταν όμως ανοίγει διάλογος για την ιστορία μεταξύ των εκπαιδευτικών και των παιδιών μας, κανένα λάθος, εσκεμμένο ή μη, δεν συγχωρείται και τα πράγματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν άμεσα.

Θα μπορούσα να απαντήσω λέξη προς λέξη στο κείμενο της ντροπής. Και το σημαντικότερο, κάθε φράση μου να την τεκμηριώσω με τουλάχιστον 20-30 ανεξάρτητες ιστορικές παραπομπές, σε κείμενα Ελλήνων και ξένων της εποχής. Όχι λόγια του αέρα και επικίνδυνες γενικεύσεις. Όχι προσωπικές απόψεις, αλλά αποτέλεσμα μελέτης και σύνθεσης. Αν υπάρχει τέτοιο ενδιαφέρον, ας μεταφέρουμε αλλού τη συζήτηση και ας την ανοίξουμε όσο θέλετε. Για τις ανάγκες όμως αυτού του κειμένου στέκομαι σε δυο-τρία σημεία της επιστολής και τα σχολιάζω πολύ γενικά.

Γράφουν λοιπόν οι απίθανοι τύποι... "Δεν σου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821 στις 25η Μαρτίου ενώ ήδη στις 23 Μάρτη του 1821 η Καλαμάτα και άλλα μέρη της Πελοποννήσου είχαν απελευθερωθεί από τους Τούρκους;" .

Η επανάσταση είναι ένα καζάνι που βράζει για χρόνια κι ας την αντιλαμβάνονται κάποιοι από το καπάκι που εξερράγη ξαφνικά. Από τη πρώτη στιγμή που ζεις την αδικία, σκέφτεσαι τρόπους να αντιδράσεις. Και αντιδράς αε κάθε μικρή ή μεγάλη ευκαιρία που θα σου δοθεί. Στα 400 χρόνια σκλαβιάς, ξέσπασαν εκατοντάδες κινήματα τοπικού χαρακτήρα. Ναι, οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτά είχαν διαφορετικές εκτιμήσεις για την ετοιμότητα του έθνους και πολλές φορές κοντράρονταν μεταξύ τους ή έκαναν του κεφαλιού τους, έχοντας όμως πάντα ένα κοινό σκοπό: Όταν ξεκινήσει ο γενικός ξεσηκωμός, να μην υπάρχει περιθώριο να αποτύχει, γιατί οι συνέπειες θα ήσαν ολέθριες για όλους. Ήταν λοιπόν απόφαση της Φιλικής Εταιρίας και των σημαντικότερων οπλαρχηγών να ξεκινήσει η μεγάλη επανάσταση ανήμερα του Ευαγγελισμού. Το πρόσχημα της προετοιμασίας της γιορτής θα δικαιολογούσε τις προσυγκεντρώσεις και τις μετακινήσεις πληθυσμών. Απλά πράγματα, χιλιοειπωμένα και κυρίως τεκμηριωμένα από εκατοντάδες ιστορικές πηγές. Γι αυτό γιορτάζουμε αυτή τη μέρα και καλά κάνουμε.

Η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε να γιορτάζουμε την αναγνώριση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι λαοί. Να γιορτάζουμε τη μέρα που η επανάσταση πέτυχε το στόχο της και όχι να ψάχνουμε τη μέρα που ξεκίνησε. Μόνο που εσείς οι πολιτικάντηδες (όλων των παρατάξεων) μας στερήσατε αυτή τη χαρά. Δεν μας αφήσατε να χαρούμε, καθώς η μυρωδιά της ανεξαρτησίας ξύπνησε τα πιο ελεεινά συμφέροντά σας και μας οδηγήσατε στον εθνικό διχασμό. Όταν φτάσαμε στη πηγή, αντί να πιούμε νερό και να γιορτάσουμε, σκοτωθήκαμε μεταξύ μας. Και το ξανακάνατε το 1944 με αποτέλεσμα να είμαστε η μόνη χώρα που αντί να γιορτάζει την απελευθέρωσή της με τη λήξη των πολέμων, γιορτάζει την έναρξή τους. Μοιραία πάμε πίσω στο χρόνο και αναζητούμε εκείνη τη σπάνια συμβολική στιγμή, που βάλαμε ένα κοινό Εθνικό στόχο και ξεκινήσαμε να τον υλοποιούμε.

Λένε επίσης... "Ξέρεις άραγε ότι στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και ότι μιλούσε Αρβανίτικα;".

Κατ'αρχάς, μέχρι το σημείο που λέει ότι το πλήρωμα μιλούσε Αρβανίτικα, η προπαγάνδα πήγαινε καλά και θα μπορούσε να δημιουργήσει εντυπώσεις. Ο άνθρωπος που πρόσθεσε ότι "δεν ήξεραν Ελληνικά" διέπραξε ιστορική γκάφα και χάλασε τη μαγιονέζα. Και εδώ απλά πράγματα: Οι Αρβανίτες είναι μια φυλή του Ελληνικού χώρου που κατοικούσε αρχικά στα βόρεια και αργότερα εκτοπίστηκε προς το νότο, αποκτώντας νομαδικές συνήθειες λόγω των συνθηκών. Ήταν όμως δίγλωσσοι Έλληνες, δηλαδή μιλούσαν Ελληνικά και αρβανίτικα.

Τα αρβανίτικα είναι μια διάλεκτος που αναπτύχθηκε στα δύσκολα και σκοτεινά χρόνια του μεσαίωνα από τους κατοίκους των βαλκανίων που αναμείχθηκαν λόγω των συνθηκών και δημιούργησαν κλειστές μεγάλες φυλές (φατρίες) για να επιβιώσουν. Ως νομαδικό φύλο με έντονο πολεμικό χαρακτήρα και πείσμα, οι Αρβανίτες προτιμούνταν από όσους έστηναν μισθοφορικούς στρατούς ή πληρώματα καραβιών. Μην ξεχνάμε πως οι ναυτικές δυνάμεις της εποχής δραστηριοποιούνταν σε συνθήκες πειρατείας. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που βρέθηκε να έχει τέτοιους στη δούλεψή του ο καραβοκύρης Μιαούλης όταν ξεκίνησε η επανάσταση. Μερικά ακόμα βασικά στοιχεία που συνήθως ξεχνάμε να αναφέρουμε: Οι αρβανίτες ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Οι πιο γνωστοί από όλους ήσαν οι Σουλιώτες, κι ας τολμήσει κανείς να αμφισβητήσει την Ελληνικότητά τους. Ο κύριος εχθρός τους (και αυτός που τους εκτόπισε από τα εδάφη που ζούσαν αρχικά) ήσαν οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας, οι οποίοι πολεμούσαν στο πλευρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο όρος Αρβανίτης δεν έχει καμμία σχέση ετυμολογικά με τον όρο Αλβανός αν και μοιάζουν (πόσο βολικό κι αυτό για τους αποδομητές...)

Λένε επίσης... "Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών."

"Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος", είπε ο Αλ. Υψηλάντης τον Φεβρουάριο του 1821. "Αγωνιζόμαστε για τον Χριστό και τον Λεωνίδα", έγραφε η προκήρυξη του Αθανασίου Διάκου. "Η επανάσταση η δική μας δεν ήταν σαν τις άλλες", λέει ο Κολοκοτρώνης, υπονοώντας τη μεγάλη σημασία της Εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, σε αντιδιαστολή με άλλες επαναστάσεις της εποχής που έγιναν για την ανακατανομή της εξουσίας. Και αλλού αναφέρει ότι "ο Θεός υπέγραψε για την ελευθερία της πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω την υπογραφή του". Καλώς ή κακώς, το θρήσκευμα ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που κράτησαν το έθνος ενωμένο και διψασμένο για ελευθερία. Ήταν επίσης πολύ λογικό, η Εκκλησία ως έννοια συνάθροισης ανθρώπων με κοινές αρχές και αντιλήψεις να παίξει το ρόλο της στην οργάνωση της επανάστασης. Όποια άποψη κι αν έχουμε σήμερα για την αξία της θρησκείας και για τους λειτουργούς της, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να κριθεί με σύγχρονα κριτήρια η τότε εποχή με το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα.

Και τέλος λένε... "Το 1821 κάποιοι έβλεπαν στον Οθωμανό κατακτητή, τον φίλο, το στήριγμα της δικής τους εξουσίας. Το 1940 κάποιοι έλεγαν, οι «Γερμανοί είναι φίλοι μας» και συνεργάστηκαν με τους φασίστες."

Και στις 14/11/1973 κάποιοι (βλ. ΚΚΕ) καταδίκαζαν την είσοδο 350 φοιτητών στο Πολυτεχνείο. Αν δεν το καταλάβατε, βγάλτε τις παρωπίδες και κοιτάξτε γύρω σας. Ανήκετε χρόνια τώρα στην αντίπερα όχθη, στη πλευρά των καθοδηγούμενων συμφερόντων και όχι στη δική μας. Ευτυχώς για εμάς, βρέθηκαν παληκάρια σε όλες τις περιπτώσεις που αγνόησαν τα καθοδηγούμενα συμφέροντα και έκαναν την επανάστασή τους. Όπως πρέπει να μάθουν να αγνοούν τους καμένους εγκεφάλους τα σύγχρονα παληκάρια, αυτά που μεγαλώνουμε στις σημερινές βίαιες συνθήκες.

Αντώνης

Περισσότερες λεπτομέρειες για το αληθινό 1821 θα βρείτε στα παρακάτω links:

http://www.antibaro.gr/article/1465

http://www.antibaro.gr/category/home/articles/ιστορία/ιστορία-1821-επανάσταση